علل فرار از مدرسه

1- ضعيف بودن زمينه درسي دانش آموز نسبت به محتواي آموزشي کلاسي 2- طرفداري مدير مدرسه از معلم در مواردي که حق با دانش آموز است و در نتيجه به وجود آمدن عقده در دانش آموز 3- عدم ثبات عاطفي در محيط خانواده و نبودن کنترل مناسب در مورد رفت و آمد هاي فرزندان وايجاد ياس نسبت به مطلوب بودن محيط خانه و مدرسه در دانش آموزان مدرسه گريز 4- مخاطب قرار دادن دانش آموز با القاب ناشايست و در نتيجه ايجاد زمينه تحقير و گريز از مدرسه در آنها 5- وجود فشارهاي تحصيلي آموزشي و پايين بودن توانايي هاي جسمي و ذهني دانش آموزان براي آماده کردن خود در جهت اجراي برنامه هاي آموزشي 6- شرطي شدن دانش آموز با تجربه هاي ناخوشايند تحصيلي، اجتماعي و عاطفي در محيط مدرسه 7- نبود زمينه هاي تفريحي در محيط خانواده، مانند رفتن به پارک و سينما و انجام گردش هاي دسته جمعي  8- ترس از مدرسه و اولياي آن در مورد غيبت هاي غيرموجه گذشته و احساس عدم توانايي براي انجام تکاليف درسي و جبران عقب ماندگي تحصيلي (روان شناسي کودکان محروم از پدر، مترجم خسرو باقري، محمد عطاران(1370)).

روش هاي پيشگيري و درمان

1- برقراري ارتباط عاطفي بيشتر با دانش آموزان گريزان از مدرسه در جهت کسب شناخت بيشتر از مشکلات ذهني، رواني خانوادگي و تحصيلي آنها بدون توسل بستن به توبيخ، سرزنش و تنبيه (بررسي سوابق تحصيلي، معدل و ريزنمرات سال هاي گذشته)

2- تهيه حداقل امکانات رفاهي لازم در مدرسه و سازمان دهي فعاليت هاي متنوع ورزشي، هنري و فرهنگي تا محيطي شاد و پرتلاش فراهم آيد

3- گفت وگو و مشاوره با والدين اينگونه دانش آموزان در جهت بررسي و ريشه يابي علل غيبت ها و مشارکت والدين در جهت پيگيري و نظارت بيشتر بر مناسبات و ارتباطات فرزندشان با دوستان و همسالان خود

4- تغيير نگرش و برداشت نوجوان از مدرسه و ايجاد زمينه هاي اميد، اعتماد به نفس و دلگرمي او نسبت به مدرسه از طريق انجام گفت وگو و فعاليت هاي مناسب (لاندين، نظريه ها و نظام هاي روان شناسي، ترجمه يحيي سيد محمدي 1378).

اصطلاح فرار از مدرسه پس از اجباري شدن آموزش و پرورش در اواخر قرن 19 متداول شد. در آن هنگام، اصطلاح مزبور احتمالا تمام اشکال غيبت بدون اجازه از مدرسه را شامل مي شد و تنها در اين اواخر بود که کار بررسي غيبت در اشکال گوناگون و محتمل آن به تدريج آغاز شد، اين امر بدان علت است که غيبت از مدرسه نشانه اي از يک اختلال است که نمي توان آن را به صورتي که ممکن است ترس هاي شبانه،خيس کردن بستر يا هوس غذايي را در خانه پنهان نگهداشت و از انظار مخفي کرد. احتمال مي رود که علت ديگر اين باشد که جامعه به طور کلي در اين مساله شريک است و نه تنها والدين نسبت به طرح مساله در جامعه حساسيت دارند بلکه قانون هم در اين زمينه اقداماتي اجرا کرده که ممکن است با شکست مواجه باشند. از اينها گذشته اصطلاح هراس از مدرسه بدين علت به کار مي رود که اينک به طور گسترده اي مورد پذيرش قرار گرفت است، ولي اصطلاح روگرداني از مدرسه درجه شمول بيشتري دارد زيرا تمام مواردي که داراي عوامل رواني - اجتماعي باشند را در بر مي گيرد. کودکي که از مدرسه رفتن خودداري مي کند به تباه کردن آينده خود پرداخته است. از تماس هاي خارج از خانواده پرهيز مي کند و شغل او به خطر مي افتد و آينده اش به نحوي رقم مي خورد که مي توان آن را خودکشي اجتماعي توصيف کرد. مدرسه گريز کودکي است که بدون اجازه والدينش يا اولياي مدرسه از مدرسه غايب مي شود، گرچه نوع ديگري مدرسه گريز وجود دارد و آن کودکي است که والدينش او را در خانه نگاه مي دارند، زيرا حضور او در خانه مي تواند منشا کمک به والدين باشد، بنابراين کودک يا خانواده مي توانند منشا غيبت از مدرسه باشند و به عبارتي اگر کودک بدون اطلاع پدر يا مادر از مدرسه غيبت کند اين را مي توان مدرسه گريزي ناميد و اگر پدر و مادر آشکارا کودک را ترغيب مي کنند که به مدرسه نرود آن را مي توان کناره گيري از مدرسه ناميد.  کودکي که از مدرسه مي هراسد ممکن است بخواهد که به مدرسه برود ولي در مي يابد که نمي توان اين کار را انجام دهد، در نتيجه اين امر نشان دهنده اين است که کودک از يک مساله عاطفي رنج مي برد که از اضطراب شديد ناشي از ترک خانه ريشه مي گيرد و او بدين علت نمي تواند به مدرسه برود که مي ترسد خانه را پشت سر بگذراند.

ناهید افضل

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: